دف دربندی مدل کمان سایز 4/4

جنس طلق از کالک هندی 75 میکرون تهیه شده و جنس چوب دف‌ از صنوبر و چوب سفید است.

برند دربندی از سال 1386 به طور رسمی کار خود را آغاز کرد و سرآمد ساخت بهترین دف‌ها در ایران شد.

این برند ده مدل دف تولید می‌کند که نام آن‎ها عبارتند از: قلندر، خانقاهی، کمان، ترنج، ارغوان، عشق، یلدا، هیچ، وطن و اورامان.

.این دف‌ها با کیفیت بالا تولید می‌شوند و خصوصیات بی‌نظیرشان مانند سبکی وزن و صدای تیزخوان، آن‌ها را در زمره‌ی بهترین دف‌های ایران قرار می‌دهد

علاوه بر این، برای دف‌های برند دربندی گارانتی شش ماهه در نظر گرفته شده که شامل پارگی، شل شدگی و رنگ رفتگی بی‌علت پوست و تاب برداشتن کمانه می‌شود.

دف دربندی مدل کمان سایز 4/4

دف سازی‌ست کوبه‌ای که در موسیقی ایرانی و کردی کاربرد فراوان دارد. گرچه این ساز در موسیقی آسیای مرکزی و خاورمیانه نیز بسیار محبوب است.

این ساز اغلب به صورت گروهی با سازهای دیگر مانند عود، نی، سنتور و … نواخته می‌شود. این سازها در کنار هم صدایی غنی و پیچیده ایجاد می‌کنند که از ویژگی‌های موسیقی ایرانی و کردی‌ست.

دف علاوه بر استفاده در موسیقی سنتی، در ژانرهای مدرنی مانند موسیقی تلفیقی (فیوژن) و موسیقی جهانی نیز گنجانده شده. همچنین موسیقیدانان برجسته‌ای مانند یویوما، نیاز و لورینا مک‌کِنِت نیز در موسیقی خود از آن استفاده کرده‌اند.

ساز دف در تولیدی‌ها با سه اندازه‌ی دو چهارم، سه چهارم و چهار چهارم ساخته می‌شود.

تاریخچه

حضور دف در ایران به زمان ایران باستان بازمی‌گردد. در قرن هفتم و هشتم قبل از میلاد، شکل مربعی این ساز در تمدن ایلام به کار می‌رفته. دف چهارگوش هنوز هم در برخی کشورهای عربی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

دف گرد یا دایره‌ای شکل در مصر سال 1300 پیش از میلاد دیده شده و در ایران نمونه‌های بسیاری از دف در مینیاتور‌های دوره‌ی گورکانیان و صفویان مشاهده شده.

در نقاشی‌های دوران صفوی اغلب دف به همراه ساز نی در مجلس سماع دیده می‎شود و در اشعار کهن نیز این دو معمولا با یکدیگر می‌آیند. گرچه در آسیای مرکزی و خاورمیانه اغلب از این ساز در جشن‌ها مهمانی‌ها و برای رقص و شادی نیز استفاده می‌شد.

دف را می‌توان با ریتم‌های بسیار پیچیده و شدید نواخت، که باعث می‌شود فرد به حالت خلسه برود و از خود بی‌خود شود. به همین دلیل این ساز اغلب با سرودهای آیینی و مذهبی همراه بوده.

در دوران پیش از اسلام، دف در موسیقی ایرانی و کردی حضور پررنگی داشته، به طوری که رد پای ریتم‌های آن هنوز در موسیقی کردی وجود دارد. اما با ورود اسلام این ساز ادامه‌ی بقای خود را در خانقاه‌ها و تکایای کردستان یافت و برای بیش از سیزده قرن این اماکن را خانه‌ی خود ساخت.

در آنجا همدم دراویش کردستان شد و ریتم خود را با ذکر آن‌ها آمیخت، به طوری که ذکرها در هر مقامی با ریتم خاص خود در دف همراه هستند. به عبارتی هر ذکر مقام خود را دارد که مقام‌های دف نامیده می‌شوند.

این بست نشینی دف تا سال 1353 ادامه داشت تا این که به اهتمام محمدرضا لطفی و با زحمات بیژن کامکار به پایان رسید و پس از قرن‌ها دوباره از این ساز در اجراهای عمومی و در موسیقی غیر عرفانی استفاده شد.

ساختار

دف طبلی بزرگ و مسطح است متشکل از یه قاب چوبیِ حلقه‌ای که روی یک طرف آن را با پوست حیوانات یا پلاستیک می‌پوشانند. پوست با سریش روی قاب چسبانده می‌شود و با گل‌میخ محکم می‌شود. در جدار داخلی قاب چوبی میخ‌های قلاب مانندی نصب می‌شوند که روی آن‌ها حلقه‌های فلزی سه‌تایی یا چهارتایی، با فاصله‌ی یک سانتیمتر از یکدیگر آویزان هستند. این حلقه‌ها را گاهی جلاجل گویند و در هنگام ضربه به ساز، صدایی متمایز به بافت ریتمیک دف اضافه می‌کنند. (همچنین در دوران اسلامی نیز به کسانی که دف می‌زدند جلاجل‌زن می‌گفتند).

برای نواختن دف، نوازنده با یک شصت ساز را نگه می‌دارد و با تکیه به دست دیگر و البته با کمک انگشتان هر دو دست به ساز ضربه‌هایی ریتمیک وارد می‌کند.

علی‌رغم محبوبیت، نواختن دف در برخی از مناطق خاورمیانه برای زنان تابو محسوب می‌شود. با این حال بسیاری از نوازندگان این ساز زن‌ها هستند که ثابت می‌کنند این ساز را هر کسی بدون در نظر گرفتن جنسیت می‌تواند بنوازد.

به طور کلی، دف یک ساز جذاب با تاریخچه‌ای غنی و صدایی دلنشین است. چه در موسیقی سنتی و عرفانی، و چه در موسیقی مدرن از آن استفاده شود، نوایی متمایز به هر ترکیب موسیقی می‌بخشد.